ติดตั้ง Steam
เข้าสู่ระบบ
|
ภาษา
简体中文 (จีนตัวย่อ)
繁體中文 (จีนตัวเต็ม)
日本語 (ญี่ปุ่น)
한국어 (เกาหลี)
български (บัลแกเรีย)
Čeština (เช็ก)
Dansk (เดนมาร์ก)
Deutsch (เยอรมัน)
English (อังกฤษ)
Español - España (สเปน)
Español - Latinoamérica (สเปน - ลาตินอเมริกา)
Ελληνικά (กรีก)
Français (ฝรั่งเศส)
Italiano (อิตาลี)
Bahasa Indonesia (อินโดนีเซีย)
Magyar (ฮังการี)
Nederlands (ดัตช์)
Norsk (นอร์เวย์)
Polski (โปแลนด์)
Português (โปรตุเกส - โปรตุเกส)
Português - Brasil (โปรตุเกส - บราซิล)
Română (โรมาเนีย)
Русский (รัสเซีย)
Suomi (ฟินแลนด์)
Svenska (สวีเดน)
Türkçe (ตุรกี)
Tiếng Việt (เวียดนาม)
Українська (ยูเครน)
รายงานปัญหาเกี่ยวกับการแปลภาษา
wacht Bastion – kalt, doch nie allein.
Omnics gefallen, Könige gestürzt,
doch sein Lauf, er singt, bis der Feind zerwürzt.
Er trotzt Hanzo's Pfeilen, trotzt Widow's Blick,
kein Hack von Sombra, kein Lucio-Trick.
Mit Orisa im Rücken, mit Sigma vereint,
formt er den Anker, den Sieg, den Feind.
Tracer tanzt – doch Kugeln regnen,
Reinhardts Schild? Wird bald vergehen.
Seine Gatling schreit, in Eisen getaucht,
kein Held entkommt, wenn er erst auftaucht.
Er rollt mit dem Payload, ein Bollwerk der Zeit,
lässt Furcht erstarren in Ewigkeit.
Es ist Bastion, ein Titan aus Stahl –
Bastion entscheidet, Bastion strahlt!
⣿⡇⠄⠄⠄⠄⠄⠄⠄⠄⠄⠄⠄⠄⠚⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿
⣿⣇⡀⠄⠄⣀⣤⣴⣶⣾⣿⣿⣷⣀⡀⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿
⣿⣿⣿⡆⠸⢿⣿⣿⣿⣿⠿⢟⣻⣿⡿⣼⢿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿
⣿⣿⣿⣿⡆⠚⠛⠿⣿⡗⠈⢉⣙⣿⣿⢍⢸⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿
⣿⣿⣿⣿⣿⢀⣠⣀⢸⣿⣶⣿⣿⣿⡿⠈⣾⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿
⣿⣿⣿⣿⣿⣆⢿⣿⠾⠿⠿⠿⢿⡿⠑⢀⢿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿
⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣆⡉⠄⠄⠬⣷⡎⠋⢀⣿⣎⢿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿
⣿⣿⣿⣿⣿⣿⠿⠟⠄⠄⠄⠉⠄⣠⣾⣿⣿⣷⣽⣿⡿⢿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿
⣿⣿⠟⣩⣵⠞⠁⠄⡀⠄⠄⢶⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⠏⠄⠄⣬⣝⢿⣿⣿⣿⣿
⣿⣏⣾⣿⠋⠄⠄⣾⣿⣷⣶⣾⣿⣩⣿⣿⣿⣿⠃⠄⠄⠐⠉⣿⣿⣶⣽⣯⣿