1 Pułk Strzelców Polskich - Iron Europe

Armia Polska we Francji 1917-1919, Armia Hallera, “Błękitna Armia”, polska ochotnicza formacja wojskowa, powołana 4 VI 1917 na mocy dekretu prezydenta Francji R. Poincarégo. Zorganizowana na zasadzie zaciągu ochotniczego, z pośród Polaków służących w wojsku francuskim, byłych polskich jeńców wojennych z armii austro-węgierskiej i niemieckiej (ok. 35 tys.) oraz polskiego wychodźstwa ze Stanów Zjednoczonych (ok. 22 tys.) i Brazylii (300 osób). Polityczne kierownictwo nad Armią pełnił od 23. II.1918 Komitet Narodowy Polski.

Na mocy układu z 28. IX 1918 uznana za samodzielną, sojuszniczą i jedyną współwalczącą armię polską, w której skład włączono także formacje wojskowe utworzone poza krajem, opowiadające się po stronie koalicji m. in. 4 Dywizję Strzelców Polskich gen. L. Żeligowskiego, 5 Dywizję Syberyjską płk. W. Czumy. Pierwszym dowódcą armii był Francuz gen L. Archinard, następnie od 4. X 1918 gen J. Haller (stąd Armia Hallera lub od koloru mundurów “Błękitna Armia”.

W 1918 oddziały armii mianowicie 1 pułk strzelców od lipca i nieco później od października 1 Dywizja Strzelców Polskich walczyły w Wogezach i Szampanii. Zasadnicza rozbudowa Armii nastąpiła już po zakończeniu działań wojennych I wojny światowej. Liczebność Armii liczyła ok. 70 tys żołnierzy. W IV-VI 1919 wraz całym wyposażeniem została przetransportowana do Polski i brała udział w walkach polsko-ukraińskich w Galicji Wschodniej i na Wołyniu. We IX 1919 włączona do WP.